Níl a fhios agam an raibh an ealaín ag déanamh aithrise ar an saol nó a mhalairt ach chonaic mé mír amharclannaíochta an tseachtain seo caite a d’aistrigh isteach sa saol réadúil lá nó dhó ina dhiaidh. Is éard atá in Arrivals ná cúig ghearrdhráma scríofa ag tuaisceartaigh nó ag daoine atá ina gcónaí anseo ag inse scéalta chuid de na hinimircigh atá ag cur fúthu ó thuaidh.

Léirigh na cúig dhráma taithí inimirceach sna Sé Chontae agus dearcadh mhuintir an tuaiscirt ina leith. Bhí an uile cheann thar a bheith caolchúiseach. Ba bheag screadbhach nó foréigean a bhí le feiceáil mar, níos minice ná a mhalairt, ní oibríonn an ciníochas mar sin.

In Don’t Get Me Wrong le James Meredith, chonaic muid baintreach as Hong Kong ag iarraidh ar a mhac bratach na Breataine a chrochadh ar an teach mar a dhéanann siad gach bliain ag tarraingt ar an 12ú Iúil. B’as an India a fear céile. Chuir muid ceist orainn féin, cad chuige a raibh oiread sin geana ag an bhean seo as tír i bhfad i gcéin ar an bhratach. Agus cad chuige a mbeadh sí chomh tugtha sin don Ord Bhuí? Ansin, chuala muid gurbh as Uganda a fear céile. Le linn réimeas Idi Amin, díbríodh muintir na hÁise ón tír i 1972 agus fuair sé dídean anseo ó thuaidh agus ghlac sé go fonnmhar le cleachtais an phobail Phrotastúnaigh a raibh sé ina chónaí ina measc agus a raibh sé buíoch beannachtach de. Bhí meas agus ómós air dá réir.

Chomh Briotanach leat Fear

I ndiaidh a bháis, d’fhan sí cairdiúil le comharsan cineálta agus ball den lóiste a raibh a fear céile ann. Measann sise go bhfuil sé ag iarraidh uirthi theacht chuig cóisir leis ach nuair thuigeann an tOráisteach lách, cineálta seo, iompaíonn sé. Ní ghlacfadh na baill eile den lóiste le coimhthíoch a bheith ina measc. Tagann fearg air. “Ta mise chomh Briotanach leatsa,” arsa bean Hong Kong, rud a chuireann ar buile é.

I ndráma eile, Glass House le Paul McMahon, feiceann muid Síneach eile agus í ag iarraidh ar fhear chrua na sráide in oirthear na cathrach an Union Jack a bhaint anuas cionn is go ndéanann sé trup sa ghaoth istoíche agus ní thig lena hiníon codladh mar gheall air. Cé go bhfuil sé doirte di, ní thig leis sin a dhéanamh. Tá an treibheachas níos láidre ná an cairdeas.

Macalla Nuachtáin

Tá macalla den dráma seo sna nuachtán an tseachtain seo. Cuirfear tús leis an rás rothaíochta an Giro d’Italia - lá partenza - i mBéal Feirste ar an 9ú Bealtaine i mbliana agus beidh babhtaí ann ar an chósta thuaidh sula rachaidh sé ó Ard Mhacha go Baile Átha Cliath ar an 11ú Bealtaine. Nach iontach é, go bhfuil macasamhail an Giro ag teacht go hÉirinn!

Ach. Mhol Anna Lo, Comhalta den Tionól Reachtach arb as Hong Kong ó dhúchas di, go mbainfí bratacha agus múrphictiúir a léirigh paraimíleataigh, idir dhílseacha agus phoblachtacha, de na ballaí ar bhealach an Giro. Níorbh fhada gur thosaigh an drochíde ciníoch ar an idirlíon, maslaí pearsanta ar Anna Lo, ar na Sínigh agus ar an dóigh a labhraíonn siad Béarla, rud a chuir alltacht ar dhaoine - seachas an DUP.

B’amaideach an bhean í Anna Lo, dar le Sammy Wilson. Nach raibh a fhios aici, ‘dá mbainfí bratacha anuas, go mbeadh círéibeacha ann’, ar sé, ag admháil gurb é an foréigean an rud is túisce a tharlaíonn mura n-aontaíonn aontachtaithe le cinneadh éigin. Dúirt aontachtaithe eile gur rud maith é íomhánna de dhúnmharfóirí agus de pharaimíleataigh a bheith ar na ballaí cionn is go meallann sé turasóirí go Béal Feirste. (De réir na loighce sin, bheadh aontachtaithe i bhfách le togra na Ceise Fada nó “An Scrín Phoblachtach” mar a thug siad air, rud a mheallfadh níos mó turasóirí ná múrphictiúir bunaithe ar Marvel Comics.

Ag deireadh Don’t Get Me Wrong, deir an mac de shliocht Indiach/Sineach ach a rugadh i mBéal Feirste go gcuirfidh sé an bhratach in airde don uair dheireanach. “Flags just aren’t cool, Mum,” a deir sé.