Aifric Mac Aodha cct.

Dhá thaibhreamhRoimh chur chun farraige-Bloc gallúnaí a d’fhás is a d’fhásFaoi mo charball.

Leis sin féin, an dara radharc-Doirseoir óstáin ag oibriú pinn.Leaba is bia gan iarraidh fós,Bhris sé ubh de bharr mo chinn.

Chuireas an seomra in áirithe, Is suas liom an staighre in airde:Gúna dúnadh thiar,Folt dorcha, gealacán is buí.

(I)Déanann siad, na daoine-Dealbha as lava an tsléibhe.De bharr an teas ina gcré,Ní fiú faic a saothar.

Súil ná béal, ní mhaisíonnA dtairiscintí deargaAch dhá chíoch ar bheanIs ar an bhfear, ball fearga.

Ní ciotach ann mé a thuilleadh,Nuair a thugaim dá n-earraí diúltú-Lámha riastacha an oileáin,Ní féidir iad a chúiteamh.

(II)

Giolla ospidéil ab ea fear amháinGo ndeachaigh sé i mblianta-Níor fhéad sé na hothair a iompú níos móIs lomairt na leapan á gciapadh.

Siúlann sé is siúlann leis,Gan neach ar cheachtar taobh de,Scaipeann samhnas béil na hoíche,Gáire calcaithe na teilifíse.

Ach fiafraigh fios an bhealaigh de,Labharfaidh glór dorchla lán cruinnisÉide cruthanta arís é-Is é an post an duine.

(III)

Dhéanfaidís rud ar bith dó-An fear eile seo gan lámha.Comhrá é gan chomharthaíochtAs ómós cuí dá mháchail.

Is preabann sí ina seasamhAn bhean seo dá dheis,Nár bhreá an ní é freastal air?-Seo seanchleas is breis.

Cuardaíonn sí í sa tábhairne,Sa bhialann, gach aon orlach,Go ritheann sé go rómhall léiNach call dá leithéid lámhainn.