Bhí Sorcha agus a cairde cruinnithe thart fá dhoras an choláiste. Bhí cúpla scaifte eile ann fosta, dreamanna as ranganna agus blianta eile agus cúpla duine a bhí ina seasamh le chéile ag caitheamh toitíní. Bhí leath acu cruptha leis an fhuacht nó ní raibh tointe orthu. Bhí scaifte Shorcha ag scianú agus ag feannadh mar ba ghnách agus bhí aird ar leith acu ar chailín úr a bhí ina seasamh uathu. Déarfadh duine gur rúplach mná a bhí inti ach bhí athrach scéil ag na cailíní. Cé go ndearna an cailín úr gáire beag leo agus gur chlaon sí a ceann ina dtreo ar dhóigh iontach gnaíúil, ba bheag an tsócmhainn di é.

Chuir Sorcha a droim léi ar an toirt agus dúirt lena cairde, “Cé leis siúd thall?”

“Ag Dia atá a fhios,” arsa Siobhán. “Níor bhuail mé súil uirthi go dtí an lá inniu.”

“Bhuel, is léir nach sin an cás ag na fir,” arsa Sorcha agus chuir sí cár uirthi féin.

“Chím sin,” arsa Siobhán, “agus gan a ábhar acu. An bhfaca aon duine ariamh a leithéid de phíle mór anásta. Tá sin níos airde ná dá bhfuil d’fhir thart uirthi agus ní anbhann atá siadsan.”

“Is cosúil go bhfuil suáilcí aici nach léir dúinne,” arsa Sorcha go tarcaisneach.

“Anois, anois, a ghirseachaí,” arsa Fíona, “tá an nimh san fheoil agaibh di agus ní dhearna sí ach beannú daoibh.” Ach bhí a fhios ag Fíona go maith cad é a bhí ag cur ar Shorcha: bhí an stócach a raibh nóisean aici féin dó sa chiorcal adhartha a bhí ag an bhean úr. Bheadh callán fá seo go fóill.

Ach sula bhfuair Sorcha nó Siobhán faill aisfhreagra a dhéanamh, lig caldar fir goldar as agus thiontaigh an bhean úr a ceann ina threo. Scoilt gáire a haghaidh.

“Aoife, Aoife,” ar seisean agus d’fhág sí comhluadar na bhfear agus dheifrigh sí ina threo. Thug sí croí isteach dó agus póg ar gach leiceann. Ann ach nár thit an triúr eile as a seasamh nó má bhí stócach ní ba dhóighiúla ar chlár na cruinne ní raibh sé feicthe acusan.

“Cé a bhí ag cur uirthi nach mbeadh sí in ann fear a fháil?” arsa Fíona.

Thug Sorcha amharc dubh do Fíona. “Seo,” ar sise, “beidh níos lú den tseanchaint againn” agus í ag amharc ar an bhean úr agus an stócach dóighiúil ag imeacht uaithi lámh ar lámh. “Bliain mhaith ina ndiaidh,” ar sise léi féin.

“An bhfaighidh muid *cappuccino *nó rud inteacht?” arsa Siobhán. “Tá mé siocaithe i mo sheasamh anseo.”

“Má fhaigheann,” arsa Fíona “is ortsa a bheas siad ná tá mise chomh daibhir le daol dubh.”

“Gnáthchaife a bheas ann, más sin an scéal é,” arsa Siobhán agus bhog siad leo i dtreo na bialainne.

Tá Róise Ní Bhaoill agus Gordon McCoy ag obair le hIontaobhas ULTACH i mBéal Feirste.