Tráthnóna atá ann agus tá scoláirí an choláiste ag imirt leadóige boird, spórt náisiúnta neamhoifigiúil na Síne. Tá an bus scoile parcáilte in aice leis an bhord. Bus foscailte atá ann, ar nós gach bus eile sa chathair sin, agus baintear úsáid as mar bhinse le linn an lae. Téim isteach sa bhus agus suím síos chun an chluiche a fheiceáil. Críochnaíonn an cluiche agus tósaíonn cluichí eile, ceann i ndiaidh a chéile. Tagann fear isteach sa bhus agus suíonn síos le mo thaobh. Tugtar “Peter” air mar ainm Béarla. Scoláire sa choláiste atá ann, fear atá timpeall daichead bliain d’aois.

“Hello, Sylvia” arsa Peter agus cuma an bhróin air. Mar is gnách leis, “My English is very poor” ar seisean. Tugaim an freagra coitianta air agus deirim nach bhfuil a chuid Béarla lag ar chor ar bith agus go bhfuil sé i bhfad níos fearr ná mo chuid Sínise, sin í an fhirinne gan amhras. Scoláire dícheallach atá i bPeter. Bíonn sé ag tapú gach deis lena chuid Béarla a chleachtadh. Tógaim mo cheap nótaí agus m’fhoclóir beag Sínis-Géarmáinis amach mar áis tuisceana agus tósaímid ar chomhrá. Scríobhann Peter a ainm i mBéarla agus ansin sa tSínis. Ansin scríobhann sé seoladh an bhaile ina bhfuil sé ina chónaí agus seoladh a bhaile dhúchais. Níor thuig mé ag an phointe sin cé chomh tábhachtach is atá an dá sheoladh sin sa tSín. Is é do bhaile dúchais an áit ina bhfuil tú cláraithe, an áit a bhfuil an ceart agat a bheith ag obair, an áit ina bhfuil do mhuintir ina gcónaí. I ndomhan nua-aimseartha seo na Síne tá tú ábalta dul ar obair in áiteanna eile ach bíonn sé an-chasta do chearta sibhialta a bhaint amach ina n-iomláine. Is sráidbhaile bocht i gcúige Szechuan baile dúchais Peter, ach tá sé ina chónaí lena bhean chéile anois i Dongguan, 3000 míle i gcéin. Is í Dongguan ceann de na cathracha is mó borradh, borradh mar bheacán i rith ré an “leasaithe agus oscailte” a tharla i ndiaidh ré Mao Tse Tung. Is í an oiliúint a thabhairt dona mbeirt mhac príomhchuspóir thuismitheorí Peter. Cuirim ceist air nach bhfuil sé crua dó agus dá bhean chéile. “Ní fadhb ar bith í”, ar seisean. “Tá muid cleachta leis. Féicimid na buachaillí gach bliain i rith na laetheanta saoire.” I rith na seachtainí i ndiaidh sin amharcaim ar Peter nuair a bhuailimid le cara atá ag iompar go bródúil a leanbh óg ar an tsráid, an dóigh nádurtha ag Peter agus é ag súgradh lena ladhracha bídeacha. Amharcaim air nuair a thagann iníon bheag scoláire eile isteach san oifig agus sinne inár suí ann, an dóigh a gcromann sé roimpi, an dóigh a labhraíonn sé léi agus é ag déanamh dearmaid ar gach duine agus gach rud eile sa domhan. Amharcaim air fosta agus é ag siúl le Charlie, an scoláire is óige sa choláiste agus a lámh ar a ghuaillí ar nós na bhfear Síneach. Athair ceanúil atá ann! Ach sin é an saol nua-aimseartha, scaradh na dtuismitheorí lena gcuid páistí do roinnt milliún duine sa tSín agus ní rud as an ghnáth é, dar leo.

Gnó le Béarla

Is dócha go bhfuil Peter sásta lena shaol. Tá post maith aige anois agus chuir a fhostóir é chun an choláiste mar shíl sé gurbh infheistíocht bhrabúsach í. Tá gnó mór le comhlachtaí idirnáisiúnta ar siúl acu agus tá daoine le neart Béarla de dhíth go géar orthu. Íocann an comlacht corradh le 13,000 yuan (€ 1300) in aghaidh na ráithe le cúrsa Béarla a chur ar fáil do Peter, costas bia agus leaba san áireamh. Sin costas i bhfad ródhaor do mhórchuid na ndaoine. Ach tá a fhios ag gach duine go bhfuil inniúlacht sa Bhéarla riachtanach le dul chun cinn a bhaint amach sa tsaol. Tá smaointe eile ag Peter, áfach. B’fhéidir go mbeidh sé ábalta gnó eile bainteach le onnmhairiú is allmhairiú a bhunú le cara leis. Agus tá aidhm eile fosta aige. Fuarthas fionnachtana seandálaíochta a bhfuil an-tábhacht leo cóngarach dá shráidbhaile féin i Guanghan. “Is mian liom dul go taispeántas Sanxingdui le mo chlann mhac”, ar seisean. “Ba mhaith liom cúltúir na Síne a thaispeáint dóibh.”

D’éirigh mé as mo phost mar mhúinteoir dhá bhliain ó shin. Mar mhúinteoir Béarla saorálach a tháinig mé ag obair i ranganna i mbunscoileanna bochta amuigh faoin tuath i ndeisceart na Síne. Bhínn ina theannta sin ag cuidiú leis na cláracha sa choláiste tráchtála teanga ina raibh mé i mo chónaí.

Fiafraíonn Peter díom cén fáth ar tháinig mé mar shaorálaí chun na Síne agus cad chuige nach mbainim amach tuarastal an mhúinteora sa choláiste. Deirim leis gur mhaith liom a bheith ag obair le páistí agus gur tábhachtach ar fad é go bhfoghlaimaíonn na páistí míbhúntaistí sóisialta Béarla chomh maith. Bhreathnaíonn sé idir an dá shúil orm a agus ar seisean “Go raibh maith agat. Gabhaim buíochas leat as do chuidiú le páistí na Síne”.