Naisc:

Tamall gearr ón áit inar baisteadh Íosa tá reilig neamhghnách. Tá banfhile cáiliúil curtha sa reilig sin. Rachel a thugtar uirthi, nó Rahel. Baineann rud éigin an-suaithinseach lena huaigh. Is féidir coimeádán a oscailt ann agus istigh sa choimeádán sin tá leabhair de chuid an fhile. Nach deas an smaoineamh é, cuairt a thabhairt ar uaigh an fhile, leabhar léi atá i bhfolach in aice lena corp a ardú is a léamh go hurramach agus ansin, tar éis smaoineamh ar neamhbhuaine an tsaoil, an leabhar a chur ar ais arís go cúramach.

B’fhiú dúinn féin aithris a dhéanamh ar an smaoineamh sin. Bheadh filíocht á léamh ag daoine ansin, b’fhéidir, nár bhac leis an bhfile a léamh in aon chor fad ba bheo dó nó di.

Cerbh í féin? Rúiseach ab ea Rachel Bluwstein (1890 -1931) a chuaigh ar imirce go dtí an Phalaistín sa bhliain 1909. Bhí sí ag scríobh agus ag péinteáil ó bhí sí ina déagóir. Uaigneas an ghrá leatromaigh an téama is mó a fhaightear ina cuid filíochta. An duine a raibh grá aici dó bheadh sé ina thríú huachtarán ar Iosrael i gceann na haimsire, Zakman Shazar. Cailleadh den eitinn í, galar nár lig di páistí a theagasc, ná saothrú sna goirt, ná spórt a dhéanamh nuair a bheadh deireadh le lá fada sa kibbutz, galar nach raibh leigheas air ag an am. Mar sin is ina haonarán a mhair sí i Tel Aviv agus in Iarúsailéim, isteach is amach san otharlann, i bhfad ó na crainn olóige, i bhfad ó thonnta Mhuir na Gailíle, go dtí gur tháinig an bás sa deireadh.

Cuireadh ceol le go leor dá cuid dánta agus b’fhuirist sin a dhéanamh mar is friotal simplí liriceach macánta a chleacht sí den chuid is mó, dánta úra a bhaineann leis an ngrá leatromach, leis an mbás agus le haislingí nár fíoradh. Dánta a eascraíonn as an méid a d’fhulaing sí is ea iad, dánta nochta is gan aon chleasaíocht bhréige liteartha iontu a thruailleodh iad, dánta i dteanga ársa nár chualathas á labhairt ar na sráideanna arís go dtí ré an fhile féin.